Lang, lang geleden

Zij verbleef een jaar in Nederland bij de ouders van een toenmalig vriendje. We zagen elkaar veel en konden het prima met elkaar vinden. Zij leerde ons land kennen en genoot van vrijheden die ze in Amerika nog niet had. Autorijden en verliefd worden mocht misschien niet, maar op stap gaan en een glaasje drinken wel. Dat deden we dus ook regelmatig.

Na dat jaar volgde het onvermijdelijke afscheid en het contact verwaterde, zoals dat vaak gaat. Tenslotte hadden we nog geen e-mail, Facebook of WhatsApp en moest je ouderwets brieven schrijven. Met Facebook gaat dat gemakkelijker. En zo kreeg ik een vriendschapsverzoek uit het verre Amerika. Iets wat ik normaal gesproken verwijder. Maar na een blik op de foto besefte ik dat deze volwassen dame dat meisje van weleer was. Blij verrast stuurde ik haar een bericht terug en werd ons contact hersteld.

Nu zou ze eindelijk naar Nederland komen! Na een eerdere poging die niet gelukt was, stonden we ineens weer tegenover elkaar. Na meer dan 20 jaar is er eerst ongeloof en een soort All You Need Is Love-momentje waarbij je op elkaar afrent. Dan volgt er een stilte, want er is zovéél te vragen. Waar begin je? Dat gevoel verdween al snel. Ook nu nog konden we het prima met elkaar vinden. Dat ene moment werden er drie en zo luidden we ook samen met vrienden het jaar goed in. Moeiteloos werd ze weer in de groep opgenomen, ze was duidelijk nog niet vergeten. Ook mijn gezin leerde ze kennen. Een warm nest, vond ze. Bijna gaat ze weer terug, maar de herinnering aan de start van 2018 zal me nog lang bijblijven.

Karin